عالم هستی تنها یک فکر در ذهن خداوند است

واقعیت این است که فضایی (پ.ن: فضا و زمان بخشی از توهم ، مایای خداوند هستند که در ادراک انسان فانی ، نامتناهیِ ناپیدا را جدا و مقیاس‌پذیر نمایان کرده است. در هشیاری الهی ، که مایا در آن نفوذی ندارد ، و در هشیاری سالکی که در بیداری الهی و یگانگی با خداوند است ، دور و نزدیک ، گذشته ، حال و آینده همه در زمان حال جاودانگی همیشه حاضر است.) میان اینجا و هند وجود ندارد.

ولی ما در اینجا (آمریکا) هستیم و فکر می‌کنیم که برای رسیدن به هند بیست و پنج روز با کشتی فاصله هست. بر طبق هشیاری مادی برای پیمودن چنین فاصله‌ای به زمان نیاز است. ولی انرژی ، بُعد فضا را کوتاه می‌کند. همین مسافت با هواپیما هفت روز طول می‌کشد ( هفت روز در سال 1938 ) با افزایش نیروی پرواز این فاصله کاهش می‌یابد‌. هر قدر نیرو بیشتر ، فضا و یا فاصله کمتر می‌شود. تصور کنید که در خوابید و خواب می‌بینید که دارید به هند می‌روید. اول با قطار به نیویورک می‌روید ، و بعد به سوار کشتی می‌شوید و پس از توقف در بندرهای متعدد به بمبئی می‌رسید. در خواب همه اینها در عرض یک دقیقه انجام می‌شود.